الكتاكيت ........

أيام زمان كان الزمن صغير والأيام مش كتير ، واللى الزمن يضحك له يشرب من الغدير ، واللى مش عاجبه يشرب من البحر.
دلوقتى الزمن معجز وأيامنا زادت ، زى الفرخه اللى باضت ، وفقست الكتاكيت و فاضت على الكره الأرضيه.
زمان ... كانت الأيام زى الكتاكيت الصفرا اللى بتبات فى الصندوق و سَمَاها طرحه بيضا قديمه ، وتصحى تلعب فى الشمس وتكبر بالراحه.
اللى يموت منهم بيموت.
واللى يعيش منهم بيعيش مبسوط.
مبسوطين بالعشه الخوص ، وبالست العجوزه اللى بترميلهم البرغل وتغوص .. فى أحلامها ، قاعده معاهم فى الشمس ، تكلم نفسها ، وتنادى على ابنها اللى اتسجن سنة تسعه وخمسين.
دلوقتى الست دى ماتت وابنها مدفون بعيد عنها.
والايام بقت كتاكيت بيضا بتكبر فى عشرة ايام ، وفجأة تتنفض ، يطير من على جسمها الريش ، وتدهن نفسها بالبيض والبقسماط ، وتنط فى فى حمام سباحه مليان زيت مغلى.
علشان كده اليومين دول ... الكتاكيت مليانه كوليسترول.
نرجع زمان أكتر ...
الست اللى قلت لكو عليها كانت بنت قاعده على باب الدار فى عزبة دقدوقه ومعاها عصايه ، بتنكش فى التراب وتبص على الكتاكيت اللى فى البراحايه ، الكتاكيت منطلقه ومش خايفه من الفِرّه ، والحياه من حواليهم كانت بروفات مستمره ... لحياه تانيه خالص ، حتتمثل بعد ميت سنه فى التليفزيون.
يعنى ثورة تسعتاشر .. كانت بروفه لمسلسل خمسه وأربعين يوم
يعرض فى رمضان والعيد
والسته البيض
والسته المش عارف ايه
والثوره العرابيه كذلك.
ودنشواى ... شرحه.
و أدهم الشرقاوى وسيد درويش ومحمد فريد وأبطال الحواديت وناعسه وأيوب وإسماعيل مهيوب والمندوب السامى حتيقابلوا جميعاً فى مدينة الإنتاج الإعلامى ... بعد عمرٍ طويل.
أيها الساده ...
الآن .. التاريخ متوفر فى جميع الأعمال الفنيه ، ممكن تشوفوه بعد الفطار ، وبعد اختفاء نشرة الأخبار – فى القنوات الأرضيه - ، واختفاء الكتاكيت الصفرا , وعمل طفره فى صناعة الأغنيه والكليبات.
أكثر من ذلك ...
البنت اللى على عتبة الدار ، قامت وعجزت فجأه فى الحلقه الأخيرة فى المسلسل والكتاكيت دخلت مجال الإعلانات.
والأيام بقت مكعبات ، تطبخ بيها الست العجوزة ، ودموعها تشبه زمان لما كانت بتعيط مع صوت زمارات الإنذار وضرب الطيارات فى سبعه وستين وتنادى على ابنها زى المجانين. وتشبه دموعها أيام حفر القنال وبنا الأهرامات.
الست فى المطبخ دموعها بتسأل يا ترى كام عيل ماتوا
والملك فى المسلسل بيعيط على أمه واخواته
بعد ما عاش حياته
على رصيف متدارى فى شوارع التاريخ
رجع و خد دور البطوله غصب
من فلاحين على طول الوادى والدلتا
ومن عمال التراحيل
ومن الطلبه اللى ماتوا على كوبرى عباس
ومن اللى عاشوا وقاموا بالثوره المصريه
أيها الساده
التاريخ اللى فى التليفزيون ماشى على السجاده
وسقفه نجف عالى
وفى وشه كشافات بتلالى ... وكاميرات بتسجل
وتاريخنا احنا
ايده بتطب العجين
ورجله غارزه فى الطين
وعنده بلهارسيا
بس ما بيموتش
عايش وحيعيش
هوّ اللى قال
اللى ييجى فى الريش بقشيش
والكتاكيت اللى بتلقط رزقها من كفه حترجع له
ومش حتموت من أنفلوانزا الطيور
والباشوات حتركع له
والزمن بيدور
و بيضحك و بيلعّب حواجبه
وبيقول للى مش عاجبه
اشرب من البحر.